Grauw en grijs buiten.
Er zijn de laatste weken veel grijze, grauwe dagen wat betreft het weer. Ik ben er zelf gelukkig niet zo heel erg gevoelig voor. Wat mij wel beïnvloed zijn de dagelijkse negatieve opmerkingen: getver, weer zo’n grijze dag... pfff, ik wil weg uit Nederland, het is altijd slecht weer... het is al weken vies weer... Ik zie om me heen dat we elkaar hiermee in het negatieve sleuren, logisch dat we allemaal somber worden en de dagen die wel zonnig of licht waren snel vergeten. Nu wil ik absoluut niet te positief doen, want dat is volgens mij ook niet helemaal gezond voor je. Je kunt je niet altijd blij en gelukkig voelen als je niet weet hoe het is om een sombere stemming te hebben. Ik voel mij met een saai-weer-dag ook regelmatig moe en zit ik het liefst op de bank met een dekentje om me heen, zak chips erbij een huilfilm te kijken. En dat doe ik dan ook. Maar dan weet ik ook dat het de volgende dag weer beter gaat. Ook al word ik de volgende dag wakker en voel ik me eigenlijk nog hetzelfde als de dag ervoor, dan start ik de dag wat rustiger, eerst koffie....
Maar daarna verman ik mezelf en probeer iets van de dag te maken. Ook al is het dan nog steeds een grijze dag, ik ga naar buiten. Als ik dit niet doe voel ik me aan het einde van de dag sloom en futloos. Van het buiten zijn krijg ik echt energie, wat voor weer het ook is.
Afgelopen week begon ik de dag nog vol energie, in het grijze weer op de fiets naar mijn ouders. Koffie gedaan en toen met mijn moeder een stuk door duin gelopen, wat wonen we mooi! Het was best fris. Terug van de wandeling stapte ik gelijk op de fiets richting huis. Eigenlijk had ik ijskoude handen, maar ik heb een elektrische fiets en dacht: ik zet hem op stand high speed (wat ik eigenlijk nooit doe, want dat vind ik lui) en ben zo thuis om mijn handen te warmen. Ik zwaai nog even naar mijn moeder en hoor 'piep piep piep'. Ja hoor, accu leeg, vergeten op te laden. Ik kan dan wel gewoon fietsen, maar op een elektrische fiets is dat toch zwaarder. Natuurlijk vol tegenwind door het open stuk land, zweten! Handen en hoofd bleven koud. Ik hoorde mijzelf binnensmonds vloeken en keek stront chagrijnig. Thuis gekomen was ik helemaal dizzy van de kou en kon mijn gezicht niet meer bewegen, dus die bleef nog even in standje ‘laat me met rust’. En ja, toen had ik ook even de balen van het weer en verlangde ik zo naar de lente! Zodra de zon ook maar even schijnt zie je iedereen oplichten en vol energie naar buiten stappen. Wij maakten zondag met het mooie weer een wandeling door duin en over strand. Wat een mensen, we moesten gewoon file lopen! Dan denk ik heel egoïstisch: O ja, nu wel? Ten eerste, je loopt in de weg en ten tweede (beetje dubbel) ik hoop dat je geïnspireerd wordt om vaker naar buiten te gaan! (Alleen liever niet als ik door duin loop). Ja, de zon mag zeker vaker schijnen, je ziet de wereld om je heen vriendelijker en blijer worden!
Het stukje grijs en grauw is eigenlijk zo klein als je je bedenkt hoe weinig ruimte dit inneemt in het oneindige Universum en hoeveel meer zonneschijn daar boven de wolken en de mist is. Hopelijk klinkt dit niet te positief en je nu zuchtend afhaakt… Maar laat je niet gek maken door de grijze sluier en de negatieve sfeer!
Hoe je dat doet? Ga 5 minuten zitten met je ogen gesloten en visualiseer dat je met je hoofd boven de wolken in de zonnestralen zit. Open je ogen en je zult je ietsje vrolijker voelen, zet een pot koffie/thee, neem er iets lekkers bij en je komt de dag wel door!
Zo niet, pak je dekentje en een zak chips en probeer het morgen nog een keer. X Manon.
Instagram: @elkedagbuiten
@manon_apeldoorn
